Altijd weer eens leuk: een vlakke rit door de Selfkant...met het zonnetje op de rug, de wind tegen, kop over kop de rit rijden en lekker lang op het terras zitten.

Als tussendoortje op het programma: een fietstocht door de provincie Namen. Met een parkoers van 120km voor de wielen vertrok zaterdag 16 mei een zestal renners vanuit het stadje Andenne: Karlijn, Pieter, Ferry, Pascal, Paul en gastrenner Stefan.
Een dresscode was er niet en dat kwam het kleurrijke van dit gezelschap alleen maar ten goede.
De rit begon niet al te voortvarend want na 5 km stond het groepje al met de voeten aan de grond. Karlijn constateerde een (overigens al bestaand) gat in de zijkant van haar buitenband waardoor de binnenband zich een weg naar buiten aan het zoeken was. Geen probleem voor onze neurochirurg in spé. Zij liet de lucht uit de binnenband en begon met het meegenomen instrumentarium en hechtdraad de buitenband dicht te naaien. Vijf mannen stonden met open mond naar zoveel inventiviteit te kijken. Het duurde niet lang toen Karlijn haar 'operatie' had voltooid, de band weer oppompte en erachter kwam... dat de band weer net zo snel leegliep. Ze had haar naaiwerk té goed gedaan en daarmee haar probleem nog wat vergroot. Een volgende operatie diende te gebeuren. De operatieassistenten waren standby om mee te helpen de binnenband en de buitenband weer van elkaar te scheiden. Dit lukt zo goed als helemaal. Een 'sticker', speciaal bedoeld om dit soort gaten tijdelijk te dichten, zou nu de oplossing moeten bieden. Deze operatie werd wel tot een goed einde gebracht en de groep kon na drie kwartier vertraging aan de route beginnen. De hersteloperatie was zo goed geslaagd dat Karlijn de hele tocht zonder luchtverlies heeft kunnen fietsen. Zij heeft zich voorgenomen de rest van het seizoen met deze provisorische oplossing uit te rijden om te beoordelen of deze operatietechniek in het Klinikum geïntroduceerd zou kunnen worden.
Met 1.400 hm was het een supertochtje voor de getrainde lichamen van onze clubgenoten. Zij moesten niet alleen de hoogteverschillen, maar ook de afstand en het gestuiter op het af en toe slechte wegdek trotseren. Maar één ding was heel duidelijk geworden: het was een bijzonder mooi parkoers dat zeker nog een keer in het clubprogramma opgenomen zou mogen worden.

Af en toe mag dat en moet dat zelfs om het plezier erin te houden: een vlakke rit! Bij de rit over de vlakke delen van Midden-Limburg waren twee veerpontjes nodig om het 'zomergevoel' te versterken. Het plezier was er in ieder geval volop! Na wat verbale plagerijen sloeg de vlam in de pan. Vooral aan de Belgische zijde van deze Veerpontroute met de wind tegen werden de spieren serieus belast. Met name Pascal en Paul waren de 'koptrekkers' en af en toe was er wat hulp, maar afgezien werd er door iedereen. De oversteek van de Maas was telkens een welkome pauze. Met een gemiddelde van tegen de 27 km per uur vloog deze rit voorbij. Het was heel leuk maar volgende week gaan we toch maar weer klimmen!

Een unicum in het bestaan van de club. Tom presenteerde na een maandenlange wachttijd zijn elektrisch ondersteunde racefiets. Hiermee is hij in één klap toekomstbestendig geworden. En omdat het wachten zo lang duurde was het voor het eerst dit jaar dat de A2-ploeg weer een complete groepsfoto kon maken.

Zondag 16 juli was de dag die stond omcirkeld in enkele agenda's: de bedevaartsrit naar Banneux. Niet om de hoogmis te bezoeken maar vanwege de prachtige route ernaartoe en weer terug. Het vroege vertrek (7.30 uur), de vele kilometers (131 km) en ook de hoogtemeters (1.900 hm) vormden geen belemmering. Het probleem zat deze dag wel in de enorme wind die over het zonnige landschap blies. De 5 renners die aan de start stonden (Karlijn, Ferry, Jan-Dick, Pascal en Paul) hadden weinig onderling te vertellen. Het was niet te verstaan en het was nodig om kop over kop te rijden om te voorkomen dat de wind al snel in de benen ging zitten. Voornamelijk op de heenweg werd de conditie en de kracht van de renners behoorlijk getest. Op de terugweg waren er andere obstakels: de zeer steile Cornesse-klim in Pepinster deed écht pijn en de spaakbreuk bij Pascal was vervelend omdat hierna de afdalingen voorzichtiger moesten worden gereden. De wind blies nu voornamelijk in het voordeel, op enkele stukken na waar de wind volop in de flank beukte en de lichtgewichten uit de groep moeite hadden om niet in de berm te belanden. Deze uitgave van de Bedevaartsrit was zonder twijfel de moeilijkste sinds jaren. Het opsteken van het kaarsje op deze unieke plaats had heel wat energie gekost.

Iedereen kent het enorme talent van Renato. Een idee begint in zijn hoofd en daar blijft het broeien. Dagenlang, maandenlang en soms nog langer. Het laat hem op een gegeven moment niet meer los. Het idee wordt dan een plan. Het delen van dit plan gebeurt nauwelijks, en ondanks allerlei invloeden van buitenaf blijft Renato vasthouden aan zijn plan. Het staat zo vast als een huis. Het organiseren van dit plan is andere koek. Daarvoor leent hij de expertise van anderen, zoals een echt leider dat betaamt. De uitvoering kan vervolgens nooit mislukken. Zelfs de weergoden hebben hier geen invloed op.

Het plan was een rit in lijn van Namen naar Bocholtz. De organisatie werd overgelaten aan Pascal (voor de treinreis van fietsen en renners van Maastricht naar Namen), Paul (voor het uitzetten van de route) en Marcel (met de volgauto en voor het verzorgen van de catering). De uitvoering verliep perfect. De zon liet zich volop zien op deze zaterdag 24 juni en zelfs de windrichting kon niet beter: de hele rit blies deze in de rug. Eén klein puntje werd echter over het hoofd gezien. De route ging midden door de stad Luik en vanwege een aantal rotondes raakte Derk de richting en daarmee de groep kwijt. Maar 's avonds bij het gezamenlijke diner was iedereen weer compleet en werd de dag bijzonder gezellig afgesloten. Het 'brein' van de club had een succesvolle dag bedacht.

Op de laatste dag van april werd het pas voorjaar. Alle overbodige kledingstukken konden snel worden uitgetrokken. Een heuse striptease langs de weg! Wat lentekriebels toch teweeg kunnen brengen...

Voor het eerst sinds jaren stond weer eens een route op het programma die niet in Bocholtz van start zou gaan. Op Koningsdag werd vanaf Mont Rigi in de Hoge Venen de Oostkantonsrit gereden. Het was dus weer even wennen met die fietsen achter of in de auto, alles in gereedheid brengen op een parkeerplaats en te moeten starten met een afdaling. Gelukkig met een zonnetje maar met slechts 5 graden. Bibberen dus in die eerste kilometers. De tocht was pittig maar bijzonder mooi. Je waande je in het verre buitenland. Pas na het pauzepunt op een terras in Schönberg was het aangenaam warm fietsen. De 1700 hoogtemeters waren voor enkelen iets teveel van het goede. Bijtrainen dus...en wel op Mallorca, want daar is het zeker lekker warm.

De zondagsrit op 23 april voerde de A-groep door de Maasvallei over Belgisch grondgebied. Als door een wesp gestoken werd het tempo de hoogte in gegooid op het moment dat Maastricht werd verlaten en het fietspad langs de Maas werd bereikt. Kop over kop konden de sterksten snel een breuk creéren om even later...toch weer te moeten wachten. Wiel kon het niet zo bijbenen. Naar de oorzaak was het gissen. Waren het de klanken van Helene Fisscher die hem deden afleiden? Of die glazen bier tijdens het concert? Wiel zelf gaf hierover geen uitsluitsel. Hij had er geen moeite mee om dit keer de rode lantaarn te dragen.

Op de dag dat Pogacar op indrukwekkende wijze de Amstel Gold Race won vertrokken 6 renners (Karlijn, Sjack, Pieter, Ferry, Pascal en Paul) richting Henri Chapelle. Het doel was om halverwege de rit croissantjes te gaan eten bij 'ons' hotel/restaurant in dat dorp. De weg er naartoe was nat en glad. Uit de hemel viel motregen en naarmate de route de hoogte in ging werd het steeds mistiger. De vochtigheid en kou nam hierdoor nog meer toe. Een bittere teleurstelling was dat het hotel/restaurant in Henri Chapelle dicht was. Geen croissantjes, geen warme drank en geen mogelijkheid om het lichaam op te warmen. Op de terugrit voelden de lichamen kouder en kouder. Een warme douche had zelfs de voorkeur boven het kijken naar de doorkomst van de Amstel Gold Race. Alle renners hadden de punten voor het klassement op een niet minder indrukwekkende wijze verdiend.

De afgelopen maand maart was nog nooit zo slecht. We hadden te maken met gruwelijke weersomstandigheden, niet alleen doordeweeks maar ook in het weekend. De zondagsritten stonden wel op het programma maar de meeste renners zegden af. Regen, wind, kou, het was er allemaal. Alleen onze enige vrouw in ons midden had er geen last van. Zij reed elke week weer trouw de zondagsrit, omdat die nu eenmaal op het programma stond.
Afgelopen zondag was Karlijn er niet bij vanwege 'moederomstandigheden', en daar waren de vier mannen (+2 renners van de A2-groep die een gedeelte van de rit meefietsten) die aan de start stonden heel blij mee. Enkelen waren zonder trainingskilometers de winter doorgerold en voorzagen een heftig ritje. Zeker nu de weersomstandigheden wederom niet meewerkten. De rit door een van de saaiste en ook weer meest typische delen van België was toch mooi. De kracht van de wind was heel goed voelbaar langs de kades van de Maas nabij Visé. En de Voerstreek was heerlijk om te doorkruisen. Het was een ideale trainingstocht om warm te draaien, ook al leven we reeds in april.

Oké, het is nog geen voorjaar maar op de eerste zondag van het nieuwe jaar zijn de renners van onze club bereid om vroeg op te staan voor een wandeling. Ze nemen partner of baby bij deze activiteit mee en het moet gezegd, steeds weer blijkt het een geweldige ochtend te zijn. Er wordt bijgepraat over de afgelopen, fietsloze maanden, plannen besproken over de toekomstige maanden en geluisterd naar de verhalen waarom renners meer of minder tijd op de fiets kunnen doorbrengen. De wandeling verliep prima. Het was mooi weer, op de laatste kilometer na, en er werd niemand gelost. En wanneer dat dreigde het geval te zijn, wachtte Wiel Janssen als een echte wegkapitein de geloste wandelaars op.