Home - Nieuws uit 2013
|
Met welke activiteiten houden onze renners zich in deze periode bezig? Er is een groep die houdt winterslaap, enkele renners stappen nog op de racefiets en tenslotte is er een groep die het bos induikt op de mountainbike. Over die laatste groep gaat dit verhaal. Afgelopen zondag werd er bijna 50 km met de bike afgelegd. Hierbij zaten wel een aantal verdwaal-kilometers want 'gids' Jos Claessens was in het Aachenerwald het pad kwijtgeraakt. Na enkele omzwervingen kwam de groep van 7 bikers weer op het juiste pad terecht. Net op dat moment prikte een geweldige doorn de voorband van Jos lek. Drie hilarische kwartiertjes volgden. Onder luid gelach, gevloek, gescheld en gebibber van de kou werd de schade uiteindelijk hersteld. Jos kon zijn weg vervolgen dankzij Rob Vluggen en Pascal Paulissen, de enige twee die hun hoofd koel hielden.
(geplaatst op 5-12-2013)
|
In de avonduren op de dag van de filmopnames barstte het WhatsApp-geweld in volle hevigheid los.
Thuisblijvers wilden graag weten hoe het was geweest en of er zich een Sjors Kloenie onder de TC83-ers bevond. De filmsterren zwegen in alle talen. Nog met het hoofd in de wolken? Dit leidde tot vele speculaties. Het vermoeden bestond onder meer dat er mogelijk zwijggeld door de regisseur was betaald. Maar gedurende de avond kwamen de tongen van de filmsterren aardig los en kwam de waarheid van de filmdag naar buiten. Ze moesten bijkomen van de kou, de honger en de dorst. Onze Kloenie-bij-uitstek Pierre Bindels klaagde, nadat hij was ontdooid in een warm bad, dat hij ontwenningsverschijnselen had gekregen omdat hij 3 uur over een half glas bier had moeten doen. En dat hij de volgende keer liever figurant wilde zijn in "Verliefd op Ibiza". Pierre, eh...Sjors, je bent er klaar voor!
(geplaatst op 21-11-2013)
|
Met deze korte zin werd de opname van een sc�ne steeds aangekondigd. En d�t hebben 'onze' filmsterren deze dag vaak moeten horen... Maar liefst 22 TC83-renners en -aanhang speelden mee in een aantal sc�nes van de bioscoopfilm Gl�ck Auf. Vier renners van de club mochten op de fiets figureren. De regisseur had perfect ingeschat waar onze mannen toe in staat waren: hard fietsen. Binnen 50 meter moesten zij vanuit staande start op volle snelheid en in ploegentijdritformatie rijden om vervolgens een ontwijkmanoevre te moeten maken met de bedoeling de hoofdrolspeler niet van de sokken te rijden. Nu bleek steeds dat �f de timing van de acteur niet denderend was �f onze renners niet fraai genoeg in beeld waren. Vooral dit laatste was de reden om maar steeds weer aan te zetten voor een nieuwe poging. Met luid geschreeuw en een ferme zwaai naar links lukte het uiteindelijk toch om alles perfect op de film te krijgen. Ook nog eens zonder ongelukken!
De overige figuranten moesten wat meer geduld hebben. Hun 'terrassc�ne' begon pas 's middags. Gelukkig kon iedereen zich te goed doen aan drank en versnaperingen in het riante onderkomen in Bommerig. Op het terras was het koud en de opnames verliepen niet snel. De voornaamste reden was de zon. Dan was de zon er, dan weer niet, en daarna weer heel lang wel. Dus moesten alle reeds gemaakte opnames opnieuw worden gemaakt. De figuranten wisselden steeds en iedereen kwam aan de beurt. Op het terras werd van iedereen verwacht dat er een gesprek was met de andere tafelgenoten. Dat was wat behelpen want praten mocht niet hardop en zelfs niet fluisterend. Alleen met de lippen bewegen was toegestaan. Hardop praten mocht uitsluitend bij de geluidsopnames aan het einde van de middag. Waarbij iedere tafel vooraf een praatonderwerp had gekregen. Wel zo makkelijk. En welke onderwerp werd bediscusieerd aan de tafel van de renners? Uiteraard over...Roda!
(geplaatst op 21-11-2013)
|
De renners van onze club staan volop in de belangstelling. Nee, niet van een World Tour wielerploeg (al zouden onze renners zeker voldoende gewicht in de schaal kunnen leggen) maar van de filmmedia!
In het voorjaar werd onze club uitgenodigd om te figureren in een reclamespot van Lotto. Ondanks het lucratieve aanbod sloegen de renners dit af. Ze wilden hun voorbereiding op het voorseizoen met diverse toertochten niet onderbreken. Onlangs werd de club verzocht deel te nemen in een heuse bioscoopfilm. Omdat de opnamen direct na het fietsseizoen in november zijn gepland, hebben de mannen en vrouwen ja gezegd. Met maar liefst 24 personen zal TC83 het witte doek straks kleuren. Als wielrenners en....als caf�gangers. Laten we daar nou net heel goed in zijn!
(geplaatst op 4-11-2013)
|
Het spel is gespeeld, de kaarten zijn geschud. Vandaag werd na een spannende strijd, waarbij niet minder den 10 man aan de start verschenen, bekend wie zich de nieuwe kampioen oftewel "kilometervreter 2013" van TC83 mag noemen. Het heeft echt tot de laatste dag geduurd voordat duidelijk werd wie dit seizoen de meeste kilometers heeft gereden.
Vanaf nu is Leon Houbiers de man van het jaar door 14km meer te rijden dan Pascal Paulissen. Voor de tweede achtereenvolgende keer wint een betrekkelijke nieuwkomer uit het door Bocholtz geannexeerde Simpelveld. Leon liet al meteen merken dat hij zijn zinnen op de titel had gezet. Elke maand stond hij bij het tussenklassement als 1e of in de top geklasseerd. In de laatste maanden werd hij eigenlijk alleen nog belaagd door de drie P's (niet te verwarren met de 3 J's) Paul, Pascal en Pierre. Vandaag kon hij alleen nog maar voorbij worden gestreefd door Pascal maar doordat hij zelf acte de pr�sence gaf is de buit binnen. Al vroeg in de morgen brak een "app" gevecht uit en even leek het op sabotage toen Leon nog binnen de gemeentegrenzen lek reed. Er werd geopperd dat hij rustig naar huis kon gaan om de band te plakken maar daar trapte hij niet in. Hierdoor werd Pascal weer eens 2e. Hij lijkt zijn oude gewoonte weer te hebben opgepakt door voor de 5e keer 2e te worden. Van 2007 t/m 2010 greep hij telkens nipt naast de titel en zo ook dit jaar. "Poupou" is daardoor een betere en meer passende bijnaam dan "Pasknal" die hij nu trots draagt. Champion Leon en Poupou Pascal, gefeliciteerd!
(geplaatst op 27-10-2013 door Pierre Bindels)
|
Zondag 8 september 8.30 uur. Aanschuiven voor het ontbijt; dit jaar in de grote ontbijtzaal. Een uitgebreid ontbijtbuffet, compleet met "frische Eier". Weer prima verzorgd door de sympathieke blonde Wirtin, die als "dankesch�n" voor afgelopen jaar van de ploegleiding een prachtige bos bloemen en een boekje aangeboden krijgt (hoe leer ik tellen: zie verslag van vorig jaar).Na het ontbijt zet de bonte stoet regenjasjes zich langzaam in beweging. Van enthousiasme is nog nauwelijks sprake, mede gezien de koude en natte weersomstandigheden. Na 40 kilometer heuvels, gevaarlijke afdalingen en regen getrotseerd te hebben, wordt er unaniem besloten: inkorten!!!!!! Via de ploegleiding komt de mededeling om de bordjes "Aachen" te volgen. Via gevaarlijk glibberige en natte fietspaden wordt de tocht voortgezet. Een volgend commando uit de ploegleiderwagen bij monde van Hans Besse luidt: iedereen de bezemwagen volgen tot bij de pauzeplaats Walhorn. Wat Hans zich waarschijnlijk niet realiseerde was dat zijn eigen zoon deze bestuurt; een stoere jongeman die wil laten zien dat zijn bus sneller kan rijden als een stelletje bijeengeraapte renners. Zo kon het gebeuren dat de snelste renners met een snelheid van 83 km/uur op het vlakke Walhorn binnenreden, pas veel later gevolgd door een groot peloton verdwaalde renners. Na een (te) groot bord spaghetti met brood en geraspte kaas zijn de eerste positieve geluiden weer hoorbaar en keert de goede stemming terug, ondersteund door een bleek schijnend zonnetje. Zonder regenjasjes wordt de route voortgezet en via Lontzen, Montzen, Homburg en Teuven wordt uiteindelijk het Limburgse Slenaken bereikt. Bij de beklimming van de Loorberg gaat voor de laatste keer deze dag het gas erop .De ene helft van de groep strijdt nog om de felbegeerde bonificatieseconden op de streep, terwijl de andere helft van de groep, die het melkzuur al aan de lippen heeft staan, het verder voor gezien houdt. Uiteindelijk bereikt de gezamenlijke groep om omstreeks 16.00 uur eindbestemming Bocholtz na 105 kilometer en circa 850 hoogtemeters. En weer was het een geslaagd weekend en weer vloeide het bier rijkelijk en weer spraken we af voor volgend jaar.
(geplaatst op 17-9-2013 door Marcel Demers)
|
Zaterdag 7 september 8.30 uur. Een ongewone drukte in het centrum van Bocholtz op dit vroege uur. Renners verzamelen zich, tassen en fietsen worden uit auto�s geladen, vrouwen krijgen een laatste vluchtige zoen. Vele bekende gezichten, een enkel nieuw gezicht. 27 rijders in totaal, vergezeld door een bezemwagen en een heuse ploegleiderwagen met op de bijrijderstoel niemand minder dan onze eigen Hans Besse, door de nawee�n van zijn val eerder dit jaar nog niet in staat deze Classic al fietsend te volbrengen. Opvallend detail: nog nooit wordt er zo vaak de verkeerde afslag genomen als dit jaar, ofschoon iedere renner in het bezit is van een routebeschrijving; toch maar weer gewoon meefietsen volgend jaar, Hans, om herhaling te voorkomen. Net als vorig jaar een redelijk vlakke aanloop van ongeveer 65 km voordat de eerste heuvels opdoemen. Meteen wordt het peloton op een lint getrokken met overal plukjes renners. Een viertal Sabic-mannen , consequent en solidair , hangt steevast aan het elastiek. Er wordt , zoals afgesproken, keurig gewacht op de achtergebleven renners. Na een kleine 90 kilometer wordt de pauzeplaats Simonskall bereikt, alwaar een rijkelijk gevulde maaltijdsoep met een fraaie worst de renners toelacht. Met volle buik hijsen de renners zich vervolgens op hun fietsen voor de laatste zware 40 kilometer, bergop, bergaf, fotsen, draaien, keren, pissen enz. om uiteindelijk om 16.30 in Urft, ook dit jaar plaats van bestemming, aan te komen. Heerlijke dag, 130 kilometer en bijna 1500 hoogtemeters in de benen, maar bovenal is het de gehele dag droog gebleven. Tijdens het derde biertje breekt de hel boven Urft los. Het zou vervolgens de hele nacht en volgende ochtend regenen. Niemand die zich hier druk over maakt; we zitten warm en droog, het bier vloeit rijkelijk en het eten smaakt wederom voortreffelijk. Het luidruchtige gezang en de sterke verhalen overstemmen de donder. Een voor een druipen de renners af naar hun warme bedjes, de Sabic-mannen wederom als laatste.
(geplaatst op 17-9-2013 door Marcel Demers)
|
Als iemand mij vraagt hoe is het of hoe ging het, is mijn antwoord ik meestal "wat wil je horen, een verhaaltje of de waarheid?". Om met het verhaaltje te beginnen, "het was geweldig". De waarheid is echter anders. Zaterdagochtend, trefpunt rond 8 uur in de "Weisse R�ssl" in Bocholtz. Onthaald met koffie en krentenbollen zat de stemming er goed in. Nadat ik kennis gemaakt had met iedereen nam ik afscheid van mijn vrouwtje. Na een korte toespraak van Hans Besse ging de meute rond 9 uur op pad. Via Rimburg doken we Duitsland binnen om er het hele weekend niet meer uit te komen. Over de eerste 80 km kan ik kort zijn. Er valt niet veel te vertellen, alles ging prima. Over en weer collega's en vrienden druk pratende met elkaar en het enige wapenfeit was, dat we het fietspad volgend, ergens op een erf terecht kwamen, hetgeen niet de bedoeling was. Dan maar achter elkaar over de weg tot de volgende afslag. Zo langzamerhand begon de route te stijgen. Na pakweg 90 km was er de welverdiende pauze. Twijfel ontstond of hetgeen geserveerd werd groente en aardappelen met water was of een dikke soep. Feit was, dat het lekker en de worst groot was. Voor John Bindels echter geen probleem, hij werkte zonder problemen 2 porties weg. Hierna begon het serieuze klimwerk en met stijgingspercentages van 10-14% en eindeloos lang, is de "Bemelerberg" maar een heuveltje. Aangezien ondergetekende de enige echte B-rijder was, zat ik dus van meet af aan achterin, nog net voor de bezemwagen. Gelukkig was ik in goed gezelschap en met vereende krachten haalden we alle toppen die we onderweg tegenkwamen. Er werd besloten de laatste beklimming te skippen en linea recta naar Urft te rijden, want het weer zag er nogal dreigend uit. Aangekomen bij het pension gingen de fietsen in de stalling en begon het te plenzen. Binnen wachtte ons een warm onthaal met bier en Apfelkorn en kon de waard het dienblad maar zelden snel genoeg weer vullen. Later die middag verdeelde Hans de kamers en de meesten vertrokken terstond voor een warme douche. Om 19.15 uur was "Essen Fassen". Vooraf was er een salade-buffet en als hoofdgerecht een lekkere cordon blue met friet en Sp�tzle. Het geheel weggespoeld met rijkelijk "Bier und Wein" en afgesloten met een toetje. Daarna werd er nog tot in de kleine uurtjes nageborreld. Helaas heb ik die kleine uurtjes niet meer mee mogen maken, daar was ik dan toch te moe voor. De zondag werd (omstreeks 05.00 uur) al heel vroeg gestart met een fikse regenbui. Het ontbijt was om 08.30 uur en de meesten van ons waren wel aan toe koffie. Zorg voor een goede bodem, was het advies van Hans want de terugreis zou zwaar worden. Tegen tienen verzamelen en in de regen begonnen we aan de terugtocht al meteen met een stevige klim. Wakker worden en duwen riep Pascal Paulissen mij toe en weg was hij. Onveranderd achter in de bus, soms met 3 of 4 man maar meestal met zijn twee�n (ouwe trouwe Jacques en ik) de bergen op, naar adem snakkend en door stampend. Langzamerhand stopte het met regenen en werd het zowaar een beetje zonnig. Via diverse Eifeldorpjes kwamen we aan in Roetgen ging het linksaf richting Raeren. Licht bergaf en soms tegen de vijfenveertig per uur. Aanpikken en achter de voorman blijven en niet er naast, was het advies van John. Ik moest nog veel leren. Inmiddels ging het alweer een stuk beter en kon ik goed mee met de rest. Alleen een stel jonge honden, die in de windschaduw van de bus met vijftig vooruit reden, waren we even kwijt. Toen wij in Walhorn arriveerden, zaten zij al aan tafel. Een paar drankjes en een bord spaghetti (of voor de liefhebbers friet met frikandel) gingen erin als ketellapper. Ondertussen scheen de zon volop en nadat de groepsfoto gemaakt was, werd de trip via Lontzen, Montzen en Plombieres naar huis vervolgd. Eenmaal in Teuven gearriveerd, vormden de "Loorberg" en als allerlaatste de "Nijswijlerberg" de laatste obstakels. Ik kon het niet nalaten om op de Cavendish-manier, aan de groep voorbij, als tweede Bocholtz binnen te rijden. Voor de meesten was deze trip een toertocht, voor mij een mijlpaal.
(geplaatst op 16-9-2013 door Pierre Kobben)
|
Komkommertijd bij TC83 en toch 3 kruisjes
Zondagochtend 8.00 uur, trefpunt "dikke steen". Bocholtz slaapt nog. Alleen Jan Delarosette en ondergetekende arriveerden, nota bene tegelijkertijd. Eventjes wat bijpraten en wachten op de anderen, maar dat bleek ijdele hoop. Jan vroeg of ik de route wist, wat ik ontkende en na eventjes op mijn smartphone te hebben gekeken was dit mysterie ook opgelost. We zouden de Antoniusroute in omgekeerde volgorde doen. Zo gezegd, zo gedaan en in strak tempo (ahum) ging het via Hilleshagen, Partij en Gulpen en wat andere dorpjes richting het zuiden. In eerste instantie druk pratende over van alles en nog wat en naderhand wat rustiger, tot het moment dat "Hallembaye" ter sprake kwam. "Heb jij die nog niet gehad", vroeg Jan aan mij. Nee was mijn antwoord. Het is wel ooit de bedoeling geweest die route te fietsen maar toen kwam het er niet van. De drang naar koffie met gebak was toen toch te sterk. Ok�, dus Hallembaye zou het worden. Overigens wist Jan niet eens of deze nou werkelijk "Hallembaye" of anders heette, want hij verwisselt hem nog wel eens met die Duitse ("der Himmelsleiter") waarvan hij de naam ook niet wist. Na een tijdje gefietst te hebben zei Jan "zo dadelijk kun je hem zien, als we de hoek om zijn". Ik zag alleen een stukje asfalt dat richting hemel wees en verder niets. "Die?", vroeg ik. "Jaaa die", was zijn antwoord. En zo gingen we, ieder op zijn eigen tempo, richting hemel. Boven aangekomen moest een passerende fietser antwoord geven op de vraag, "is dit de hallembaye?". Dit werd door de fietser bevestigd en na een korte plaspauze ging het verder richting Maastricht. Dwars door Maastricht, via de ENCI richting de sluis en vervolgens via een route die TC wel vaker neemt richting Valkenburg. Via het laatste stuk vals plat, "de Klapstraat" en Molsberg naar huis. Resultaat van deze rit: 105 km zonder pauze en zonder koffie, op een banaan en een halve liter energydrank. Een goede voorbereiding voor volgende week. Petje af voor Jan en mij. Al zeg ik het zelf...
(geplaatst op 3-9-2013 door Pierre Kobben)
|
Onze A-renners flankeren de rondemiss in de Tour de Kirchroa. Maar voordat de lezer denkt dat dit team de overwinning heeft behaald volgt nu de ontnuchterende verheldering dat het op de foto gaat om de ploegenpresentatie. Desalniettemin waren de TC83-ers goed aanwezig. Enkele renners als toeschouwer en 2 fietsende teams. De koers was een estafette waarbij elk team van 3 renners in totaal 3 uren moest fietsen. Onze renners lieten zien dat ze op een goed niveau kunnen koersen want het team Rob Ritzen, Pascal Paulissen en Paul Knoben werd op het golvend parkoers in Kerkrade 9e van de in totaal 37 gestarte teams. Het team Leon Smeets, Jos Claessens en een gastrenner ter vervanging van de zieke Renato Lombardini behaalde een 27e plek. Een te lage klassering vanwege een lekke band van Jos. De Tour de Kirchroa was een leuke wedstrijd, gezellige happening en een goede ervaring voor onze renners. En die rondemiss? We weten zeker dat zij het liefst onze jongens gekust zou hebben. Volgend jaar een nieuwe kans...
(geplaatst op 27-8-2013)
|
Nieuwe leden die toetreden tot de A-ploeg maken in het eerste jaar een moeilijke tijd door. Het is aanpassen, aanklampen en vooral leren. Bij de ene gaat dat proces snel, bij de ander trager. Jos Claessens koerst sinds februari dit jaar in de A-groep. Het aanpassen en aanklampen ging rap. Vanaf juni stoempt hij regelmatig aan kop en laat hij de anderen zelfs afzien. Toch is er nog veel te leren voor Jos. Hij gelooft nog steeds dat hij met zijn 'polderblok' de Ardense heuvels kan bedwingen. Verder laat hij zijn telefoon thuis want de gedachte is "wie zou hem nu nodig hebben?". Afgelopen zondag kwam het grote leermoment voor Jos. De zondagsrit was overwegend vlak en er werd, mede door Jos, weer een straf tempo gedraaid, ondanks de stevige wind en de regen. Nadat de groep Willy Janssen had moeten achterlaten (hij verwrong zijn ketting tijdens een klim in Schweikhuizen) reed Jos lek. Na het depanneren werd de rit vervolgd. Enkele kilometers later was er weer een lekke band en alweer was dit de voorband van Jos. Toen bleek dat Jos nog volop in het leerproces vertoeft. Hij had geen 2e reserveband bij zich. Vanwege de hoge carbonvelgen waarmee hij rijdt kon hij geen reserveband met een kort ventiel van iemand anders lenen. Een ventielverlenger had hij thuis laten liggen. Plakmateriaal had hij ook al niet bij zich dus de enige oplossing was...vrouwlief. Alleen...hij had geen telefoon bij zich... Nadat hij die mocht lenen van een ploeggenoot werd de vrouw gebeld. De redding was nabij...
(geplaatst op 23-8-2013)
|
Vol goede moed ging ik zondagmorgen om 08:00 uur naar ons verzamelpunt om met mijn fietscompanen van de B-groep aan de wekelijkse tocht door het Limburgse land te beginnen. De A-mannen waren al vertrokken in een aanzienlijke groep. En wie stond daar om 08:10 uur nog steeds alleen, wachtend op zijn makkers? Me, myself and I. Jan waar was je? John, ik heb jouw vrolijke gekakel achter mij gemist. De koffiepauze die Rene Bormans altijd inlast heb ik ook al gemist. Mark die altijd voorop rijdt en de weg niet weet (dat geldt trouwens voor mij ook). Hein Vaessen die soms als een duveltje uit een doosje iedereen voorbij vliegt en niet te vergeten Godfried, die altijd onopvallend in de groep rondrijdt. De weersverwachtingen waren niet al te rooskleurig maar toch, waar waren jullie? Ik heb nog even overwogen om een rondje Bocholtz te doen en dit af te sluiten in de Gasthof nr. 8 met een kop koffie, maar herinnerde me net op tijd dat ik daar zelf woon en dat daar nu alles in diepe rust verkeert. Dus ben ik maar zelf aan een tocht door Limburg begonnen. Zo langzamerhand ken ik de routes wel die we wekelijks rijden maar nog net niet goed genoeg. De tocht bracht mij via Eys en de bijna onvermijdelijke Eyserbosweg richting Valkenburg. Via Bunde, Elsloo, Schimmert en Hoensbroek en een paar omwegen en wat regendruppels heb ik toch nog 85 km gefietst. Ik sluit ik dit stukje af met een citaat uit een lied van Boudewijn de Groot: "Hoe sterk is de eenzame fietser die krom gebogen over zijn stuur tegen de wind zichzelf een weg baant."
(geplaatst op 23-8-2013 door Pierre Kobben)
|
De Maasmechelenroute is een nieuwe en bijzonder mooie route. Zoals de naam van de rit al zegt gaat een deel van de route rond en door Maasmechelen. Daarna volgt de oversteek van de Maas met het veerpontje en wordt de tocht vervolgd door de heuvels in onze regio. Tegen het einde van de rit staat de afdaling van de Dode Man op het programma gevolgd door de Dikkebuiksweg, een vervelende klim vanuit Wijlre. Na de afdaling vormden 3 renners de kop: Leon Smeets, Willy Janssen en Paul Knoben. Aan de voet van de Dikkebuiksweg begrepen de drie dat de overigen er niet meer bij waren. Ze waren zelfs in geen velden of wegen te bekennen. Na een tijdje wachten, een stuk terugrijden en alle achterblijvers vruchteloos bellen, gaf Paul het signaal 'doorrijden'! Na afloop van de rit en in de dagen hierna bleef de gebeurtenis de gemoederen bezighouden. Een voorzitter die niet wacht op de leden, de klapband van Jos Claessens die de vertraging veroorzaakte, de 3 achtergebleven renners die de telefoon niet bij zich hadden of op 'stil' hadden staan, het liep allemaal zoals het niet zou moeten. Overigens een saillant detail bij de klapband van Jos aan de voet van de Dode Man: door het vele remmen in de afdaling waren de carbonvelgen z� heet geworden met een klapband tot gevolg. Het had dus nog erger kunnen aflopen...
(geplaatst op 23-8-2013)
|
Een hoop geklaag in de A-groep tijdens de zondagsrit. Vooral klagen over het tempo, dat was te laag. Een heuse wandeletappe was het volgens enkele renners, die overigens voornamelijk achterin het peloton vertoeven. Onbegrijpelijk was het geklaag over de zon. Na lang wachten dit jaar scheen die eens een keertje onbarmhartig op de renners. Het was warm, heet eigenlijk. Een viertal renners besloten dan ook om de route in te korten(!). Vervolgens ging het over WhatsApp. Via dit medium communiceren de A-renners met elkaar, op ��n na: Willy Janssen. Tot vorige week, want Willy heeft nu ook een smartphone en kan WhatsApp-en. Tenminste...hij doet verwoede pogingen. Eerlijk is eerlijk, het lukt hem wel om iets door te sturen naar de ploegmakkers, alleen...het gaat in codetaal. De andere renners snappen er niets van. Een heleboel gebrabbel maar wat bedoelt Willy nou? WhatsApp was nu juist bedoelt om elkaar te begrijpen, maar dat begrijpt Willy nog niet...
(geplaatst op 21-7-2013)
|
Na een aantal vlakke ritten trok de A-ploeg afgelopen zondag weer de heuvels in. De tocht ging zelfs over het Dak van Belgi�, de Botrange. Na deze klim volgt dan de afdaling naar Eupen. De hele groep keek er naar uit want het tempo van de 9 renners vloog omhoog. Kop over kop werd de afdaling gestart en wie niet direct kon aanpikken was gelost. Het steilste deel van de afzink bracht 6 rijders bij elkaar. De overigen werden niet meer teruggezien. Pierre Bindels, Jos Claessens, Paul Knoben, Rob Vluggen, Rob Ritzen en Leon Smeets hadden elkaar gevonden en legden de afdaling van 15 km in no-time af. Gezamenlijk werd een tempo van dicht tegen de 50 km per uur gedraaid. Dat dwong respect af, temeer omdat het tegelijkertijd zeer warm weer was. E�n automobilist dacht de renners een plezier te doen door hen te besproeien met vloeistof uit de autoruitsproeiers. Heerlijk verfrissend, alleen die antivries...
(geplaatst op 19-7-2013)
|
De afgelopen zondagsritten waren vlak. Een overgangsperiode in het programma van de A-ploeg. Niet dat dit betekent dat deze dagen gemakkelijker zijn. Verre van, in de eerste plaats omdat het tempo flink hoger ligt dan bij bergachtige tochten. Maar er zijn nog andere aspecten die het 'vlak' rijden moeilijker en risicovoller maken. Vanwege het bij tijd en wijle zeer hoge tempo rijden de renners als in een ploegentijdrit zeer dicht naast en achter elkaar. Verder is de organisatie bij het kop over kop rijden heel belangrijk als ook het moment dat de koppositie wordt overgenomen en de snelheid waarmee dit gebeurt. Normaliter functioneert de tweede renner als nieuwe koprijder maar binnen TC83 wordt deze wielerwet volop aan de laars gelapt. Een ander belangrijk aspect is het moment dat je voedsel tot je neemt. In een heuvelachtige rit kun je dit goed plannen omdat je de belangrijke obstakels kent, maar tijdens een vlakke rit is dit veel moeilijker. Je weet immers niet wanneer iemand de kolder in de kop krijgt en het tempo de hoogte in jaagt. Willy Janssen ondervond dit tijdens de Ternaaienroute. Hij had een volgens hem geschikt moment gekozen om zijn broodje naar binnen te werken doch n�t op dat moment werd het tempo enorm verhoogd. Nog voordat hij het broodje uit zijn achterzak had gehaald was hij al gelost. �cht gelost bedoelen we dan en pas 5 km later had hij de groep (die Willy helemaal niet had gemist) weer ingehaald. En het broodje? Dat heeft hij half naar binnen geschrokt en de rest heeft hij maar weggegooid. Dat het gesmaakt heeft kon hij zeker niet bevestigen.
(geplaatst op 9-7-2013)
|
De gezamenlijke rit van TC83 was dit keer genoemd naar Henk Jongen, ons vorig jaar overleden clublid. Trezie Jongen loste het startschot en vergezelde het peloton tijdens de tocht. Rob Vluggen maakte duidelijk dat deze tocht een "Classic" was. Hij reed de volledige tocht met de 30 jaar oude fiets van Henk, volledig in de oude staat hersteld. Een �chte klassieker dus!
(geplaatst op 23-6-2013)
|
De B-ploeg bestaat uit mannen die een uiterste voorzichtigheid betrachten bij hun fietstochten. Toch kan een ongelukje in een klein hoekje zitten. Vorige week zondag wilde Godfried met een "stop and go" actie enkele achterblijvers laten terugkomen. Dit ging echter niet op een vloeiende wijze. Tijdens de actie verloor hij het evenwicht en kiepte hij achterom op zijn...banaan, die vervolgens tot moes werd geplet. Dan deed Ren� Bormans het toch beter. Tijdens de pauze van de Henk Jongen Classic kon een stevig ogende stoel zijn volle gewicht niet aan en zakte al heel snel door de poten. Ook Rene moest opkrabbelen, maar wel met de hulp van enkele schaterende ploeggenoten.
(geplaatst op 13-6-2013)
|
Voor de dames zit de driedaagse er weer op. De laatste etappe begon pas na een verplaatsing met de auto naar Zell am Mosel. Vergezeld van het zonnetje ging het richting Senheim. Spannend was het vanwege de vele grindpaden en veldwegen maar gelukkig werd er niet lek gereden. Rond 16.00 uur vonden de dames het welletjes en werd de tocht afgesloten met een laatste kop koffie en een (frische) Erdbeertorte. Nogmaals spannend was het toen de meisjes (net als de jongens) zich naast de auto van de fietskleding ontdeden. M�t pijn aan het zitvlak maar z�nder Maria's kilometerteller werd weer koers gezet naar huis na 3 leuke dagen in de Eifel!
(geplaatst op 15-6-2013 door Maria Ritterbex)
|
Uit het verslag van Pierre Bindels: "Vandaag 3,5 uur met auto gereden naar Malaucene. Daar de auto geparkeerd en 12 km naar Bedoin gereden om van hieruit de Ventoux op de klassieke manier te beklimmen. Het eerste gedeelte, het bos genaamd, was lang. Verdomd lang. Tevens was het erg warm zodat elke schaduw van de bomen welkom was.
Eenmaal uit het bos beland je in een maanlandschap en passeer je een restaurant waar we ondermeer tegen Hans Besse botsten... Daar hebben we samen wat genuttigd en zijn toen verder gereden naar het Tom Simpson monument. Het weer op de top sloeg van het ene op het andere moment om. Dus werd het dalen geblazen waarbij ik mijn oude record op 1 km miste. Ik had maar een topsnelheid bereikt van 91 km/uur. Jammer! GreetZ, Pjeer"
(geplaatst op 15-6-2013 door Pierre Bindels)
|
Voor de dames is de 2e etappe van de Moezeltrip meteen de langste. De tocht voerde van Kr�v naar Piesport en was 72 km lang. De koers is niet het belangrijkste voor de dames.
Ze zijn op zoek naar uitbreiding van de D-ploeg maar de kennismaking met Vlamingen en Duitsers zal waarschijnlijk niet het beoogde resultaat hebben. Meer geluk hebben de dames met het weer. Tijdens de hele rit heeft het zonnetje volop zijn best gedaan. Echter, amper gearriveerd in het hotel werd het nat. Zowel buiten als van binnen, want de Moezelstreek nodigt uit tot het drinken van...Schwarzbier!
(geplaatst op 13-6-2013)
|
Onze club fietst momenteel op diverse fronten. Naast de gebruikelijke woensdagavondrit door het Limburgse land rijden andere clubgenoten in Duitsland en Frankrijk.
De volledige damesploeg heeft haar trainingskamp opgeslagen aan de Moezel in het stadje Krov. Van daaruit hebben de rensters een eerste rit van 57 km gefietst. Ze verheugen zich op de volgende 2 ritten maar n�g meer op het 4-gangen diner na afloop... Een gelegenheidsploeg van A- en B-renners zijn op pad in de Alpen. Afgelopen dinsdag werd zelfs de Alpe d'Huez beklommen. Tom Rhoen en de gebroeders Bindels deden 1 uur en 16 minuten over de klim. Voorwaar geen slechte tijd. En dat na zo weinig training vooraf! De rit ging verder naar de top van de Sarenne op 1990 meter hoogte. De afdaling van daaruit was zeer gevaarlijk, melden de renners vanuit hun hotel. Woensdag werd een relatieve rustdag genomen met een rit van 75 km rond het meer van Allemont maar met de Col d'Ornon. Donderdag wacht een nieuwe uitdaging: de Ventoux!
(geplaatst op 12-6-2013)
|
Nog even dit pakkende beeld van La Chouffe Classic. Onze sterke mannen controleren toch maar even de koers! Het was weliswaar de beginfase, maar toch...
(geplaatst op 3-6-2013)
|
Wie kent hem niet, de kabouter die op een flesje La Chouffe-bier is gedrukt. Een vriendelijk ogend ventje die er plezier in heeft. Zo begonnen Leon Smeets, Rob Ritzen, Pascal Paulissen en Paul Knoben aan La Chouffe Classic: vol plezier. Dat plezier werd al snel minder. Het werd mistig en daardoor gevaarlijk en koud. Verder voelden de benen niet al te goed en kozen Leon en Rob voor de 105 km route, nog altijd met 2100 respectabele hoogtemeters. Pascal en Paul deden de 165 km (3000 hoogtemeters) en deze extra lus was voorzien van extra zware hellingen. Bij Pascal leidde dit tot een behoorlijke inzinking die hij wonderwel weer te boven kwam...in een caf�. Het laatste beetje plezier werd weggeblazen door de finale helling, midden in de stad Houffalize: de Saint Roche. Deze was 20% en 1 km lang! Hier zou de glimlach van onze kabouter ook verbleken. Om de prestatie te benadrukken mocht iedere renner die de tocht volbracht een kaboutertje mee naar huis nemen. Toen een kleine dreumes de kabouters z� leuk vond en besloot om beide mee te nemen waren Pascal en Paul ineens geen kindervriend meer. Door een snelle ingreep hebben ze dit weten te voorkomen. Deze zwaar verdiende kabouters moesten mee naar huis! Proost!!
(geplaatst op 3-6-2013)
|
Ook de dames van onze club zijn actief. Zij volgen het voorbeeld van de mannenploeg en vertrekken binnenkort voor een driedaagse in de Eifel. Vanaf april worden weer iedere week kilometers gemaakt. Vorige week dinsdag zelfs in de stromende regen op de terugweg tussen Klimmen en Bocholtz! Omdat de ploeg uit maar 4 dames bestaat is het een hele klus om iedere week weer met minstens 2 dames te starten op de woensdagavond. Op dit moment staan de wekelijkse ritten in het teken van de 'Moezeltrip'. Het wordt geen hoogtestage want de routes zijn gepland langs de Moezel, dichtbij de wijngaarden. Ook aan het avondprogramma is gedacht: de dames laten zich lekker verwennen met een 4-gangen diner en een glaasje Moselwein! Om er de volgende dag weer flink tegenaan te kunnen!
(geplaatst op 20-5-2013 door Maria Ritterbex)
|
Het trainingskamp van de A-ploeg in de Eifel was top! Het weer was overwegend heel goed, de sfeer was optimaal en het trainen ging prima! Op deze website is dagelijks in enkele korte stukjes enig inzicht gegeven hoe het is verlopen. Natuurlijk was dit niet alles. Dit is wat er ��k nog gebeurde....
Foto 1: Na twee dagen fietsen wordt de vermoeidheid steeds groter. Niet alleen het fietsen is zwaar, ook het avondprogramma was vaak doorbijten. Zo kon het gebeuren dat je het 's morgens niet meer zo ziet...
Foto 2: Hoe allround zijn de renners van TC83? Hoe goed kennen ze de geschiedenis van het wielrennen? Dit werd getest door Rob Ritzen en Pierre Bindels met een heuse wielerquiz. Spannend was het waarbij de ene nog fanatieker was dan de andere. Dit leidde wel eens tot harde confrontaties. Maar...de jury heeft altijd gelijk. Uiteindelijk waren Pascal Paulissen en Paul Knoben de winnaars van de quiz. Slimme jongens!
Foto 3 en 4: Het 'stallen' van 10 fietsen in het Ferienhaus was wel een opgave. Maar in een 'voorkamer' van het grote huis vonden de meeste fietsen een mooi plaatsje. Na de regenrit van dinsdag zagen de karretjes echter niet meer zo proper uit. Slechts een enkeling vond het nodig de fiets weer enige kleur te geven. Pascal Paulissen fotografeerde het poetsen liever al beslaat hem bij het bekijken meteen de lens. De overige fietsen zijn naar de saunaruimte verhuisd...
Foto 5: alle renners zijn wat het gewicht betreft zwaarder geworden tijdens het trainingskamp. Hiervoor zijn diverse redenen denkbaar maar de enige echte is: meer spiermassa!
(geplaatst op 12-5-2013)
|
Op de laatste dag van het Eifelkamp was het streven van de renners een rit van 60 kilometer te rijden. De vooruitzichten waren niet zo best. Het regende, renners moesten (te) vroeg uit de veren om het Ferienhaus leeg te ruimen, de spieren voelden stram en enkelen zaten meer op het toilet dan aan de ontbijttafel. Op het moment dat besloten moest worden wat te doen werd gekozen voor...rust. Niet fietsen dus. Rustig naar Altenahr rijden, daar genieten van een kopje koffie en vervolgens kalmpjes naar huis. Net onderweg bleek dat het een echte baaldag zou worden. Normaal wordt je vrolijk van een zonnetje, nu stonden de gezichten van de renners op onweer. Dat was balen! Hiermee viel de laatste dag (figuurlijk gezien) in het water.
(geplaatst op 8-5-2013)
|
Niet meteen een onderwerp voor de website, maar wel een belangrijk item voor de renners die deelnemen aan het trainingskamp. Door de vele koolhydraten, die de mannen dagelijks moeten eten, wordt de stoelgang ernstig be�nvloed. De repen en gels, die tijdens een rit gegeten moeten worden om te kunnen presteren, zorgen voor onrustige darmen. Elke gelegenheid die de renners kunnen vinden wordt benut om 'uit de broek te gaan'. De grote inname van suikers heeft n�g een nadeel: er treedt een vorm van verslaving op. Weliswaar in lichte mate en waarschijnlijk tijdelijk, maar het is er. Vooral in de avonduren wordt alles afgezocht naar koolhydraten. Die worden meestal gevonden in de ijskast, in blikjes. En zoals de foto hiernaast laat zien zijn de renners er zelfs tijdens een avondwandeling door Adenau mee bezig.
(geplaatst op 7-5-2013)
|
Op papier was de 3e etappe de zwaartste. Ofschoon de lengte van deze rit slechts 85 kilometer telde, was het te overbruggen hoogteverschil 1500 meter. De tocht begon zonder voorbesproken plan maar in de beginfase werd vooral samen gefietst en goed op elkaar gelet. Begon de rit met veel zon, gaandeweg werd het grijzer en na 50 km vielen de eerste druppels. Dit werden er meer en meer en de rit werd in de slotfase nog een kwelling. De laatste lange afdaling naar Adenau werd stapvoets gereden vanwege het natte wegdek en het slechte zicht. Bevrijd van de angst voor een valpartij werd de laatste klim van 3 km naar het Ferienhaus 'vol' gereden. Het tempo lag z� hoog dat de snelheid van de afdaling werd overtroffen! Zelfs een eindsprint was nog mogelijk...
(geplaatst op 7-5-2013)
|
De bedoeling was op maandag de langste rit te fietsen. Bijna 130 km richting bedevaartsoord Maria Laach en via het noordelijker gelegen Altenahr weer terug naar het basiskamp. Tijdens de briefing 's morgens (tijdens het ontbijt) werd afgesproken zo lang mogelijk de hele groep bij elkaar te houden. Zelfs op de hellingen. Het probleem hierbij waren niet zozeer de niet-klimmers in de groep. Steeds weer moesten de klimmers gemaand worden het tempo te minderen. Tot ongeveer 60 km werd de opdracht gedisciplineerd uitgevoerd. Toen schoot de vlam in de pan. Op ��n van de vele lange hellingen werd de hele groep in stukken gescheurd. Pascal Paulissen had zich voorgenomen te knallen en deed dit met volle overgave. Zijn voornaam werd meteen omgedoopt in Pasknal maar dat gaf hem zelfs meer moraal. In de afdaling kon hij het waanzinnige tempo van de groep zelfs bijhouden! Na 100 km bleken diverse renners problemen te krijgen. Met het tempo, met de stijgingen, met hun eigen lijf. In 3 groepjes kwamen ze bij het Ferienhaus aan. Maar bij de barbecue oogden ze weer opvallend fit...op die ene met kramp tot achter de oren na...
(geplaatst op 6-5-2013)
|
Ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag. Je hoort de meest straffe verhalen over het 'nachtleven' van de renners. Van het irritante gesnurkt tot het uit de slaap houden van je kamergenoot door steeds het volle licht aan te maken. Op de meeste andere verhalen rust echter censuur. De tijdsduur van het ontbijt geeft aan hoe leuk het was. Deze maandag duurde het in ieder geval lang...of was het de angst voor de langste en zwaarste rit uit het programma?
De meest gezellige maaltijd van de dag is het avondeten. In dit geval barbecuen. Met een gezamenlijke krachtsinspanning werd een perfecte barbecuemaaltijd gerealiseerd waarbij de alcohol rijkelijk vloeide en de ervaringen van de dag uitvoerig werden besproken.
Tussen beide maaltijden werd het volgende genuttigd: sportrepen, sportrepen, sportrepen, sportgel en...alleen voor een enkeling: bienenstich!
(geplaatst op 6-5-2013)
|
Perfect plaatje van de (gepoetste) racekarretjes van de TC83-renners. De waarde van de fietsen tezamen werd geschat op 26.000 euro. Ook is een poging gedaan de waarde van de berijders te bepalen doch zij bleken onschatbaar...
(geplaatst op 6-5-2013)
|
Tijdens een trainingskamp moet je vooral niet opvallen. Niet meteen in ieder geval. Niet iedereen denkt er zo over. In een groep is er blijkbaar altijd eentje die eruit wil springen. Nu was het tijdens het fietsen. Deze persoon (we zullen zijn naam om privacy-redenen niet noemen) voelde zich even Lance Armstrong, getuige de blauwe Discovery-outfit waarmee hij uit de toon viel. De eerste trainingsrit van 60 km door het mooie Eifelland verliep zonder problemen. Het weer was geweldig en het landschap bijzonder mooi. Ook de standplaats voldoet aan alle moderne eisen maar de meeste renners willen het graag primitief. Afgesloten van de buitenwereld. Even helemaal niks...dat past wel bij Bevrijdingsdag...
(geplaatst op 5-5-2013)
|
Hoogtestage of toch vakantie?
De ene noemt het 'hoogtestage', de andere 'trainingskamp' en weer een andere 'hersteltraining'. Het woord 'vakantie' valt opvallend genoeg niet. De A-ploeg neemt het aanstaande 4-daagse verblijf in de Eifel zeer serieus. Door het koude weer is de voorbereiding weliswaar niet volgens planning verlopen maar afgelopen zondag werd de zware rit naar Banneux door alle renners goed doorstaan. De vlakke woensdagrit werd ook nog 'eventjes' onder de wielen doorgeschoven....met een gemiddelde snelheid van ruim 29 km per uur!!
Komende zondagmorgen begint deze 'mannen-midweek'. Dan vertrekt een ploeg van 10 renners naar het dorpje Kottenborn (nabij Adenau), met name om te trainen voor de komende tourtochten in Belgi� en Luxemburg. De goesting is er volop. Ook naast het fietsen is de voorbereiding perfect verlopen, waarbij ieders sterke punten optimaal zijn benut. Om niks aan het toeval over te laten is alle voorbereiding door de renners zelf gebeurd. Van het verzorgen van het (avond-)entertainment tot het doen van de inkopen. De omzet van de plaatselijke PLUS-markt is afgelopen week aanzienlijk gestegen toen er 3 overvolle winkelwagens naar buiten werden geduwd. De volgende vraag is nu: "hoe krijgen we dit allemaal in de Eifel"...
(geplaatst op 4-5-2013)
|
Uitgedund groepje zet koers richting Eupen
Afgelopen zaterdag was het merendeel van de A-ploeg naar La Namuroise (Andenne) getogen. Drie niet-zaterdag fietsers hadden zondagmorgen afgesproken. Om 8 uur werd verzameld op de Molsberg. Na kort overleg werd de oorspronkelijke "grote plaat route" gewijzigd voor iets met meer hoogtemeters. We willen natuurlijk niet helemaal achterblijven en togen dus via Duitsland naar Belgi�. Jos Claessens kent daar zo goed de weg dat we zijn naam omgedoopt hebben in Jos Garmin. Werkelijk geen enkele keer verreden en/of getwijfeld. Zeker 200 meter voor elke splitsing werd al geroepen links, rechts, etc. De jongens met een Garmin gaan het nog moeilijk krijgen. Het was echt een mooie route. Via Vaals, Aachener Wald, richting Eupen. We kwamen langs het kapeltje in Hergenrath, waar Wiel Janssen enkele jaren geleden een kaars had aangestoken om de degradatie van Roda af te wenden. Na het verlies gisteren tegen de hekkensluiter denken we dat hij dat nu ook maar weer moet gaan doen. Koffie werd gedronken bij het motorcross treffen in Dolhain. Daarna naar huis, want we hadden ons voorgenomen op tijd thuis te zijn. Bovendien had Jos ook iets goeds in zijn bidon. Wel zeker � op kop gereden met een straf tempo. Wat een revelatie. Ja, de wind stond altijd op kop, maar ongelofelijk wat een vast tempo. Bij de voorlaatste beklimming in Gemmenich liet Wiel weer eens zien wat voor explosiviteit hij nog in zijn benen heeft na 80 km heuvelachtig terrein. En ik maar hengsten om die twee bij te houden. Kortom, een lastige maar heel mooie trainingsrit met dank aan Jos en Wiel. (93 km met een gemiddelde van 24,6 km/uur).
(geplaatst op 22-4-2013 door Leon Houbiers)
|
Finale rijden in een wielerkoers is een speciale gave. Dan gaat het om h��l hard fietsen, power in de benen, lef, geslepenheid, koersinzicht, tactiek, vooruitdenken, uit de wind zitten en ook linkeballen.
Na 120 km, kort voor het einde van LaNamuroise, kwam zo'n moment. Eerst een harde wind in de flank en dan een bocht naar links waarna op een brede, vlakke weg de renners werden voortgeblazen door de wind vol in de rug. Dat is h�t moment in vele koersen om in de aanval te trekken. Zonder iets af te spreken dachten Renato Lombardini en Paul Knoben precies hetzelfde. Renato stampte op zijn pedalen en kon met het grootste verzet een snelheid aanhouden van bijna 50 km per uur. Tussen de 2 koplopers en de rest van de groep ontstond een klein gaatje dat heel snel groter werd. Rob Vluggen doorzag deze tactiek en probeerde de sprong naar de kop te maken. Dit lukte wonderbaarlijk en achter de 3 koprijders begon iedereen Rob's voorbeeld te volgen. De verstandhouding bij de 3 koprijders stokte heel even en bijna kon Pierre Bindels hiervan profiteren. De lepe Pierre kon al stayerend tussen enkele volgauto's tot op 10 meter geraken. Helaas voor hem had Paul het idee dat 3 renners in de kop voldoende was. Hij gaf er nog een snok aan en de achtervolgers waren definitief gezien. De kopgroep was verdwenen...
(geplaatst op 22-4-2013)
|
Fietsen is niet alleen maar duwen op de pedalen. Onervaren fietsers komen hier vanzelf achter.
Ook ervaren renners hebben nog met regelmaat zo'n Aha-erlebnis. De eerste zware rit uit het A-programma was LaNamuroise. Een tocht van 136 km die start in Andenne en via Namen door prachtige natuur weer terugkeert naar de startplaats. De rit was een ideale training voor de vele zware tochten die in de maand mei staan gepland. Het was niet alleen wennen aan de afstand maar ook de 1600 hoogtemeters, het verdelen van de krachten en last but nog least, het eten tijdens een lange rit. Vooral dat laatste is zelfs voor de meest doorgewinterde renner soms nog een probleem. Eten v��r de koers, eten n� de koers en vooral het regelmatig eten tijdens de koers. Een croque-monsieur op de pauzeplaats kan afleiden van het noodzakelijke, vitaminerijke wielereten. Dat gebeurde bij Leon Smeets, die te lang dacht te teren op zijn croque. Zolang zelfs dat hij een hongerklop niet meer kon afwenden, ondanks de in allerijl binnengewerkte muslirepen en gelletjes die hij van zijn fietskameraden kreeg aangereikt. De klimmetjes aan het einde van de tocht werden een marteling en zelfs op het vlakke (weliswaar met harde tegenwind) was af en toe een hand in de rug zeer welkom. De croque monsieur was een kraak mesjeu geworden...
(geplaatst op 22-4-2013)
|
De nachtkaarsjes-rit van Jan
Zondag ochtend 9.00 uur en de B-groep was klaar om te vertrekken vanaf het gebruikelijke startpunt. Van de beloofde zon was nog niet veel te zien. Koud was het echter ook niet.
De een al gekleed in zomertenue terwijl de ander het nog niet aan durfde om de winterkleding in de kast te hangen. Alles was geregeld, we waren het er allemaal over eens. De route van de Amstel Gold mijden, een naar mogelijkheid vlakke etappe en zeker niet te lang want het was voor onze Jan Delarosette de eerste serieuze rit van dit seizoen. Zo vertrok het viertal (John Bindels, Hein Vaessen, Jan en ondergetekende) richting Landgraaf om daar Hans Besse op te pikken. Via Brunssum en Schinveld ging het gestadig richting Koningsbosch. Niets aan het handje zou je zeggen. Alle kaarsjes brandden goed. Na voor Koningsbosch rechtsaf richting Duitsland te zijn afgebogen was het kaarsje van Jan al snel uit en werd hij achter in de bus om de beurt meegesleurd door een van de anderen. En vooral John hield hem letterlijk en figuurlijk wel aan de praat. Langs vliegveld Teveren ging het richting Grotenrath in de achtertuin van Hans Besse. De koffie was lekker en vooral goedkoop (voor de meerderheid tenminste). Na een sanitaire stop en het noodzakelijke opmeten van in elkaar gevlochten fietsen ging het verder huiswaarts. Hein moest op tijd thuis zijn en ik ben achter hem aan gereden. In Landgraaf scheidden onze wegen definitief, de andere waren al lang gezien. Jan, ik hoop dat je genoten hebt van een lekkere rit en een rustige voortzetting van de dag.
(geplaatst op 15-4-2013 door Pierre Kobben)
|
In vele verhalen op deze website is Willy Janssen hoofdpersoon. Willy is vanaf de oprichting lid van de club en sinds mensenheugenis vaste kracht binnen de A-groep. Voor de start van de woensdagrit had hij de schokkende mededeling dat hij de A-ploeg zou verlaten. Tijdelijk was de bedoeling. Totdat hij beter in vorm is. De afgelopen ritten waren zwaar geweest voor hem. Telkens kwam hij ontredderd thuis. Doodmoe, kapot, uitgepierd. Gertie, Willy's vrouwelijk schoon, vond het maar niks. Haar zondagmiddagprogramma zag er opeens anders uit omdat Willy geen stap meer kon verzetten. Zijn fietscollega's zagen zijn tijdelijke afmelding echter niet zitten. En terecht want wie vloog er na de start van de woensdagrit ongenadig in? Juist....Willy! Hij zat er weer volop bij. Bergop bij de eersten en op het vlakke sleurend op kop. Hij deed zichzelf weer veel pijn. Dan mag je toch concluderen: geschikt voor de A-ploeg!!
(geplaatst op 11-4-2013)
|
De zondagsrit was er eentje met twee gezichten. 's Morgens al heel vroeg (om 8.00 uur) was de start van de A-ploeg. Het was koud, de thermometer liet maar liefst -4 graden zien, aldus weerdeskundige Pierre Bindels. De fietstocht ging naar het noorden. Een overwegend vlakke rit dus. De afdaling langs de Brunssummerhei was een kwelling voor de meeste renners, z� koud was het. Dat de kou invloed heeft op de blaas is uit wetenschappelijk onderzoek wel gebleken. Op weg naar Koningsbosch moesten de renners dan ook massaal plassen. De opmerking van Pascal Paulissen was wel treffend. Hij kwam erachter dat niet alleen zijn handen koud waren... Even later begon de zon echter goed werk te doen. Het werd een heerlijk temperatuurtje en het leek zelfs voorjaar...
(geplaatst op 8-4-2013)
|
Bitterkoud, een zonnetje aan de hemel en een gemene wind. Normaal gesproken niet het weertype voor begin april. Niettemin het nagenoeg volledige peloton in koers op deze tweede paasdag. Dik ingepakt en goed gemutst, zoals het hoort. De eerste serieuze krachtmeting van het seizoen. Besloten wordt "daarom" de reeds ingekorte versie van de Tour de Voer nogmaals in te korten daar enkele renners deze middag nog de gebruikelijke paas-bezoekjes moeten afleggen. Voor wat hoort wat; papa was immers ook al niet bij het paas-ontbijt deze ochtend. Er wordt in strak tempo en compact gereden om niet alleen tegen de kou en de wind op te moeten boksen. Zo gauw er echter geklommen moet worden is het peloton een langgerekt lint met voorop de mannen die geen winterslaap hebben gehouden, in de middengroep de mannen die op karakter zichtcontact proberen te houden met de kopgroep en achteraan de mannen die nog steeds winterslaap houden. Maar zoals altijd wordt er keurig op elkaar gewacht. Na 2,5 uur fietsen eindelijk een welverdiende koffie- c.q. opwarmpauze, voor de verandering een keer in een grote sporthal bevolkt door louter wandelaars. We vielen volledig uit de toon. Een saillant detail: toch altijd beter om de fietsen af te sluiten, wanneer deze tijdens de pauze uit het zicht staan. Zo dacht Rob Ritzen, terwijl hij Marcel Demers en Paul Knoben vriendelijk uitnodigde hun bikes maar meteen mee aan het kabelslot te hangen. En ja hoor, de juiste code vergeten om het slot te openen; of toch de goede code, of toch niet? We zullen het nooit weten. Uiteindelijk moest Rob Vluggen er aan te pas komen. Zonder tang, met zijn blote handen wist hij het slot open te krijgen. Over kwaliteit gesproken. Verkleumd tot op het bot van dit oponthoud gaat bij de renners voor de laatste 30 km het gas erop om op tijd thuis te zijn. In Gemmenich besluit een viertal renners om die reden of simpelweg omdat de beentjes het laten afweten, de reeds dubbel ingekorte versie van de Tour de Voer een derde maal in te korten. Uiteindelijk bereikt iedereen, moe maar voldaan, zijn eindbestemming met 80 km en meer dan 1200 hoogtemeters in de benen. Smaakt naar meer.
(geplaatst op 1-4-2013 door Marcel Demers)
|
Heel even werd tijdens de ledenvergadering gediscussieerd over de startplaats van onze woensdag- en zondagsritten. Dat dit al meteen zou leiden tot een nieuwe startplek enkele dagen later bij de openingsrit wist toen nog niemand. Het ging als volgt: de A-ploeg was reeds een uurtje onderweg. Vanwege het nodige getreuzel kwamen de renners niet op tijd in Bocholtz aan om de start van onze openingsrit samen met de B-ploeg mee te maken. Gelukkig troffen beide ploegen zich aan de rand van Bocholtz. Hier werd alsnog het startschot van het seizoen gegeven met een mooie groepsfoto.
De rit kende verder maar ��n noemenswaardig feit en dat was het geluk dat Renato Lombardini had toen hij in volle afdaling zijn snelheidssensor op zijn voorvork wilde verplaatsen. De sensor vloog tussen de spaken, zijn vingers gelukkig niet...
(geplaatst op 4-3-2013)
|
De laatste jaren verzorgde Pierre Bindels het verslag van het jongste fietsjaar. Dit presenteerde hij dan tijdens de ledenvergadering. Vorig jaar gaf Pierre even 'niet thuis' en dus was er geen verslag. Hij verwees naar de website waarop alle anekdotes staan beschreven. Een onvergeeflijke vergissing. Tijdens de ledenvergadering van afgelopen vrijdag maakte hij deze eenmalige dwaling meer dan goed door het jaarverslag 2012....in rijm te maken! Klik hier voor het verslag.
(geplaatst op 4-3-2013)
|
Zoals iedereen inmiddels wel weet kan niets of niemand TC83-renners stoppen. Het weer niet, modder niet, lekke banden of een gebroken ketting niet. Zondag tijdens de eerste rit van het seizoen op de racefiets was er wel iets (of misschien wel iemand) die de renners kon verhinderen verder te rijden. Een gesloten overweg bij Palenberg bleef tot grote ergernis van de renners gesloten. Wel 10 minuten lang. Toen eindelijk 'der Zug' voorbij geraasd was, kwam er nog geen beweging in de slagbomen ondanks de 'hulp' die enkele renners aanboden. Dan maar rechtsomkeert en via een omweg naar de finish, maar stoppen....nee...nooit!
(geplaatst op 18-2-2013)
|
Deze week was een testdag gepland voor Leon Smeets en Paul Knoben. Als 'verkenners' van onze club bezochten zij het sportmedisch adviescentrum in het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven. Hier werden de jongens binnenstebuiten gekeerd. De sporttest is vooral bedoeld om meer zicht te krijgen op de conditie en de belastbaarheid van het lichaam, maar ook maximale hartslag (voor het geval je dat nog niet wist), omslagpunt, longinhoud, bloedwaardes en bloeddruk bij inspanning en bij herstel. Gemeten wordt dit alles via het bloed, de urine, een ademgasanalyse en de inspanningstest. Vooral bij deze laatste zweet je letterlijk peentjes. In 10 minuten tijd wordt het hart onder ecg-bewaking naar een maximaal vermogen gestuwd. Afsluitend beoordeelt een sportarts de resultaten en krijg je adviezen ten aanzien van training en ... leefgedrag, want ook het vetpercentage wordt gemeten! Dus clubgenoten...
Zie hier ook een korte film van de inspanningstest.
(geplaatst op 2-2-2013)
|
De finale carnavalsweken zijn begonnen. Dit is de periode dat diverse renners in een spagaat terechtkomen. Trainen of het feestgedruis induiken? De Herrensitzung in Bocholtz is blijkbaar het startsein van het ultieme carnavalsfeest want diverse renners meldden zich af voor de training. Er ontstonden zo 2 groepen (kortweg 'renners' en 'zuipers' genaamd) die zich de hele zondag 'digitaal' te lijf gingen. Via de mobiel maakten de renners duidelijk dat je uitsluitend op de fiets een goede conditie krijgt. De zuipers gaven te kennen dat hun conditie optimaal was want zij zaten al heel vroeg aan het bier en als de renners vermoeid op de bank ploften dan feesten zij nog vrolijk door. Ze maakten er zelfs een Marathonsitzung van want 's avonds laat werd nog een bericht (vol tikfouten!) gestuurd om door te geven dat ze nog steeds 'vol jaas' gaven. Overduidelijk bewijs dat hun conditie veel beter is...deze zondag althans...
(geplaatst op 28-1-2013)
|
Zondag 13 januari stond er weer een mountainbike rit op het programma. Vooraf werd al duidelijk dat de omstandigheden anders waren dan de voorgaande weken. Het was droog en koud, met een harde bevroren ondergrond. Heerlijke bike omstandigheden. Vooraf werd via WhatsApp al duidelijk welke echte mannen de kou zouden trotseren. Leon Smeets, Marcel Demers, Renato Lombardini en Rob Vluggen spraken af en vertrokken goed ingepakt tegen de kou. Paul Knoben heeft zoals we allen weten een contract met de firma Tacx gesloten, Pascal Paulissen heeft de juiste handschoenenleverancier nog niet gevonden, Rob Ritzen gaf aan zichzelf toch geen echte man te vinden en lag half bewusteloos door het bier in bed, Leon Houbiers heeft bepaalde lessen van zijn ouwe heer gemist en weet niet dat een verkoudheid met fietsen overgaat. Deze vier "mannen" weten niet wat ze gemist hebben. Marcel ging de eerste keer mee mountainbiken en gaf vooraf aan dat hij benieuwd was hoe het met zijn benen gesteld was. Rob Vluggen had een nieuwe route van 2,5 uur uitgestippeld door het mooie heuvelland. De route ging richting Stokhem, Gulpen en Teuven. Marcel kreeg op het einde (van zijn benen) duidelijk antwoord op zijn vraag. Zijn benen waren na 2,5 uur biken zo zuur als bedorven melk. Taxcen was toch andere koek was zijn opmerking en hij heeft op karakter zijn huis op de Molsberg toch kunnen bereiken. Renato had volgens Paul vorige week geen benen, aldus dit stond op de site. Renato was er ondersteboven van en had er niet van geslapen. Deze rit heeft hij zich behoorlijk gerevancheerd en reed hij (behalve de steile knipjes) constant voorin. Toppie Renato. Leon en Rob trapten op hun eigen tempo door de mooie natuur en konden boven aan de berg iets langer genieten van ons mooie Limburgse land dan Renato en Marcel. Al met al een heerlijke ochtend en om in de termen van Renato te spreken: allemaal winst. Volgende week is weer alles anders!
(geplaatst op 13-1-2013 door Rob Vluggen)
|
De kalender van TC83 gaf op de eerste zondag van 2013 al meteen de eerste activiteit aan: de nieuwjaarswandeling. Geen fietsen dus! De fervente mountainbikers lieten zich echter niet weerhouden en spraken op de zaterdag af. Het weer was eindelijk wat beter (lees: het was droog) en een groep van 7 renners zette koers richting Epen en vervolgens Vijlenerbos. De terreinomstandigheden waren bijzonder slecht: in no-time waren de mannen smerig en uiteindelijk onherkenbaar. Van gezicht tot voeten was het een en al modder. Wandelaars lieten zich ontvallen: "die zund drekkich!". Het materiaal had het zwaar. Dat kan aan de kwaliteit van het materiaal liggen of aan de kracht van onze jongens. Zo trapte Rob Ritzen zijn ketting doormidden! Dat kunnen er niet veel! Gelukkig zijn er 2 fietsenmakers-in-opleiding in de groep die de bike van Rob weer fietsklaar maakten. Dit alles onder het toeziend oog van een ouder, hollands echtpaar, die zich kostelijk amuseerde met het limburgse gekeuvel van de renners. Ook het pedaal van Renato Lombardini wilde niet meewerken (zijn benen ook niet...) wat leidde tot een mooie duik in de modder. Tenslotte was er nog een lekke band, maar daar wordt al niet meer van opgekeken...
De zondag was het vooral gezellig, h��l gezellig. Maar liefst 34 renners-met-aanhang waren present �n talrijke viervoeters. Als alle nieuwjaarswensen, die naar elkaar werden uitgesproken, uitkomen dan krijgen we een perfect jaar! De wandeling van 7 kilometer kon iedereen zonder problemen lopen. Niemand werd gelost. Speciale dank aan de familie Vluggen, die de catering na de wandeling perfect hadden verzorgd!
(geplaatst op 7-1-2013)
|
Het fanatisme onder de mountainbikers in de laatste week van 2012 was groot. Heel groot zelfs. Dat was te merken aan de berichtenstroom die via de telefoon binnenkwam. Voor diegene die het niet weet: de mountainbikers hebben binnen What's App een groep gevormd. Elk bericht dat wordt gestuurd ziet dus iedereen van de groep. Aan de berichten die afgelopen zondag gestuurd werden was duidelijk te merken dat de goesting om te fietsen groot was maar dat er ook twijfels over het weer waren. Om de groep op te peppen werd heel wat stoere, mannelijke taal gebruikt. Het had effect want een groepje vertrok om half 10 vanuit Simpelveld. Helaas begon het op dat moment te regenen en bij aankomst, 1,5 uur later, hield het pas op. De nattigheid was nog niet zo het probleem, maar de kou was erger. Pascal Paulissen moest weer met man en macht opgewarmd worden, voordat hij verder naar huis kon. En toen kwam de maandag. 's Morgens meteen weer een bericht om te gaan biken...van Pascal. Dat is pas stoer!
(geplaatst op 1-1-2013)
|
|
|